"پیام"بری بی بدیل

بگذارید من همچنان رویه تکرار کردن پیشینه بحث را حفظ کنم، تا بتوانیم با حضور ذهن بیشتر درباره موضوع صحبت کنیم. به طور خلاصه تا اینجا در" کدام سیاست؟" در مورد این صحبت کردیم که سیاست ادامه اخلاق در حوزه عمومی است؛ درpolitical marketing تفاوت سیاست را با درکی که یکی از بدیل های جدی از سیاست –یعنی درک سوداگرانه از سیاست- را نشان دادیم. در امکان سیاست در این مورد صحبت کردیم که “اختیار” و “آزادی اراده” کنشگران، شرط لازم سیاست است. در سیاست بجای اجبار و خشونت، “اقناع” است که تعیین می کند. در "پیام" بری هم در مورد این صحبت کردیم که عمده فعالیت سیاسی معطوف به روشن کردن انتخاب درست و قانع کردن افراد برای انتخاب راه درست است که اگر این اقناع بر پایه "حقیقت" باشد، می توان آن را آگاهی بخشی نامید؛ آنچه سبب “اقناع” یا "آگاهی" می شود معمولا از طریق “پیام” منتقل می شود.

خب با اتکا به این مبانی در سیاست دو چیز اهمیت فراوان می یابد؛ اول "پیام" و در گام بعدی "پیام"بر. الان در مورد خود پیام صحبت نمی کنم. ببینید رقابت سیاسی در این مسیر، رقابت برای اقناع بیشتر است. یا بقولی "تثبیت مدلول های مطلوب برای دالهای شناور". "تجربه" نشان می دهد که رسانه های فراگیر مانند تلویزیون و رادیو، ابزارهای بی بدیلی در انتشار "پیام" هستند. از این رو رقابت سیاسی در شرایطی که حریف از رسانه فراگیر بهره می برد و تنها رسانه ما سایت های اینترنتی هستند، مثل با کارد میوه خوری به جنگ سامورایی شمشیر به دست رفتن است.

تازه همه اینها با این پیش فرض بود که امکان سیاست فراهم باشد. اتفاقا یکی از شیوه های محدود کردن سیاست تنگ کردن عرصه بر خلق ایده های متفاوت، همچنین بستن مسیر انتشار "پیامهای بدیل" است. در وضعیتی که تمام مجاری شنیدن پیام های بدیل بسته شده، آنجا، همانجایی است که حکومت تمامیت خواه توانسته، پایان سیاست را اعلام کند. از همین رو در شرایطی که عرصه بر سیاست تنگ می شود اولین گام جدی در سیاست، باز کردن راهی برای رساندن پیام های متفاوت است؛ هرچند بنظر می رسد ایده های قدرت مند و بالطبع، پیام های ساطع شده از آن راه و "پیام"بر های خود را بوجود خواهد آورد اما نمی توان نسبت به این "تجربه" هم بی تفاوت بود که تلویزیون و رادیو رسانه های بی بدیلی برای "پیام" بری هستند.