برای 22 خرداد (1)

فرض کنید برای 22 خرداد مجوز صادر شد. خوب بعدش چه کار می خواهیم بکنیم؟ منظورم این است که چه کارهایی برای برگزاری یک تجمع اعتراضی می توانیم انجام بدهیم. از آنجایی که برای تجمع پیش رو فرصتی زیادی نداریم. خیلی مفصل صحبت نمی کنم یک سری نکات که به نظرم می رسه را می گویم بعد به مرور در روزهای آینده -شایدم برای برنامه های بعدی- بیشتر در موردش صحبت خواهیم کرد.

اولین چیزی که در هر کنش سیاسی اجتماعی مهم است چرایی و توجیهی است که آن را موجه می کند. یعنی حتما باید قبلا یا به مرور توضیح داده شود و این موضوع به اندازه کافی در جامعه هدف نشت پیدا کند که ما این کار را برای چه انجام می دهیم. اولین وجه تجمع اعتراضی، نمایش یک اعتراض است. آرام ترین تجمع هم فریاد بلندی است که نه فقط اعتراض ما رو به گوش حاکمان بلکه صدای ما را به بخش دیگر جامعه هم می رساند. اگر فریاد متضمن پیامهای مناسبی باشد به مرور می تواند بستر مناسبی برای تکثیر این پیام، همچنین جذب اعضای بیشتر از اجتماع باشد (البته این کار از راههای دیگری هم ممکن است). در گامهای آخر وقتی دامنه ی اجتماعی به اندازه کافی فراگیر شود، تجمع اعتراضی می تواند عرصه ای برای بر همزدن موازنه قوای اجتماعی موجود، برای شکل دادن به یک وضعیت جدید باشد. قبل از این مرحله، مجموعه فعالیت های که برای سازماندهی یک تجمع انجام می دهیم اگر پر ارزش تر از خود تجمع نباشد کمتر از آن نیست. یعنی اینکه باید سعی کنیم به افراد بیشتر اطلاع بدهیم و با پیامهای که منتشر می کنیم شمار بیشتری را جذب و در گام بعد فعال کند. برای این کار احتیاج به پیامها مناسب و شیوه های متناسب خواهیم داشت. در هر صورت تجمع که در خواست صدور مجوز آن صادر شده است می تواند مانند گذشته فرصتی برای این کار باشد تا ما برای برنامه های بعدی توانمند تر شویم.

حتما همانطور که همه بهتر می دانید برای هر برنامه ای مانند یک تجمع اعتراضی، اطلاع رسانی یکی از مهم ترین بخش هاست. اولین و راحت ترین راه، رسانه های فراگیر هستند. فراگیر ترین رسانه ی موجود که با پول ملت اداره می شود و قرار بوده است ملی باشد، صدا و سیما است که الان جای بحث ندارد که به ما برای اطلاع رسانی کمکی نخواهد کرد. شبکه های ماهواری هم که جدا از اینکه چقدر دسترسی به شبکه های ماهواره ای در کشور ما فراگیر است بدلیل پارازیت، فراگیری آن به پایین ترین سطح خود رسیده است. گام بعدی روزنامه یا سایت های اینترنتی هستند که آن هم یا تیراژ کافی ندارند یا محدودیت های فروان دارند که در همان محدوده ی خودشان هم به صراحت نمی تواند در فرایند اطلاع رسانی کمک کنند. خلاصه اش اینکه الان رسانه های فراگیری که در اختیار داریم کمک ویژه ای به ما نمی کنند.

گام بعدی سازمان کلاسیک و تشکیلاتی است که در اختیار داریم. مثلا در ایام انتخابت ستاد در استانها، شهرها، و دانشگاه مختلف و جتی محله ها دامنه تشکیلاتی خود را گسترش داده بودند و از این طریق می توانست با این سازمان فراگیر پیام خودشان را به مردم برساند و برای برنامه های مختلف اطلاع رسانی و... کنند. بخاطر حساسیت که روی این موضوع وجود دارد و بدلیل شرایط خاص کشور الان در مورد این روش هم بیشتر صحبت نمی کنم. همین قدر می گویم که الان سازمان های کلاسیک ما هم به دلایل مختلف نا کارآمد هست.

خب چه راهی باقی می ماند؟