خیر خفیه ی ظلم آشکار

می دانم برایتان مهم نیست که محمد رضا را بی گناه گرفته اید. می دانم نخبه بودنش برایتان اهمیت ندارد. می دانم پاکی و درستی این پسر برایتان ارزشی ندارد. می دانم از خدای این بنده متدین نمی ترسید. می دانم نمی فهیمدید آه خانواده ای که از هیچ ظلم و تعددی بر آنها دریغ نکرده اید بر شما چه خواهد آورد. می دانم برایتان ارزشی ندارد که محمد رضا سرمایه ای است برای  کشور.

می دانم که می دانید محمدرضا استوار تر از آنیست فرومایگان در او راهی داشته باشند. می دانم که می دانید محمد رضا آنقدر پاک هست که رو سیاهیش برای شما بماند. می دانم که می دانید بازداشت محمد رضا جلایی پور جوانان بسیاری را بر می انگیزاند. اما یک چیز را نمی دانم! نمی دانم که آیا می دانید که به کجا می روید؟

اما اصلا شاید این مکر خداوند است که ننگ در بند کردند پاکترین فرزندان این ملت را در دامن شما می گذارد. شاید خیر خفیه ی ظلم آشکار شما همین است که محمد رضا اکنون الگویی تحسین بر انگیز برای هر جوانیست که او را بشناسد. دیگر چه شیوه ای بهتر از ظلم عیان می تواند پرده از چهره تان بیاندازد؟

پینوشت:

سلام  فاطمه شمس گرامی

امروز مطلب تلخ شما را در وبلاگتان خواندم. مخصوصا عنوانش من را به فکر فرو برد. نمی خواهم بگویم سختی که شما تحمل می کنید را درک می کنم؛ اما تا حدودی سختی شرایط  را می فهمم. می فهمم که وقتی سختی و رنجی تداوم پیدا کرد چگونه می تواند آدم را خسته و ملول کند. ملالتی که گاه فرساینده است. اما بنظرم ملالت است که استعداد رهایی را در ما ایجاد می کند. ما وقتی ملول می شویم آنگاه توان درکی همدلانه از رنجی که انسان می برد را می یابیم. می دانید بنظرم ظرفیت رنج و کامیابی به یک اندازه در ما وجود دارد. چنانچه همیشه سعی کنیم که از رنج ها بگریزیم و آن را محدود کنیم به همان اندازه استعداد تجربه کامیابی نیز محدود می شود. راه فرا تر رفتن از فرومایگی، شجاعانه مواجه شدن با سختی هاست. مواجه عریان با سختی ها، وجود ما را تعالی می بخشد. تجربه عمیق شادی و سرخوشی بدون تجربه عمیق رنج و سختی ممکن نیست.

با دل کندن از دره های فرومایگی و تحمل سختی دامنه است که می شود بر قله ها قدم نهاد. بی شک آنگاه خواهید دید که تجربه سختتان هرگز برایتان تلخ نبوده است. محرومیت ها باعث می شود سرمایه هایمان را بهتر بشناسیم. سرچشمه های حیات -که آنها را درک نمی کردیم- را بیابیم. شاید موافق باشید که الان خیلی بیشتر قدر آدمهای دور برمان را می دانیم. الان می دانیم چقدر دوستشان داریم. حتی درک می کنیم که چقدر دوستمان دارند. اینها کم موهبتی نیست. تجربه های عمیقی که ما را به ویژگی هایمان و تارپود درونمان آشنا می کنند و بعد از آن واقعا زنده تر خواهیم بود.

مواجه با سختی هاست که ما را با سوالات جدی مواجه می کند. آنهم نه یک مواجه فانتزی. بلکه مواجه واقعی. معنای ما از زندگی، عمق خود را نشان می دهد و شاید خود تعالی بخشد. من فکر می کنم جز از طریق  چنین مواجه هایی واقعی ممکن نیست. از اینرو فارغ از جوابهایی که برای خود خواهیم یافت فکر می کنم زندگی هایمان را معنی دار تر خواهد کرد.

اگر به درون خودت نگاه کنی حتما نشانه هایی از آن چیزی که گفتم را خواهی یافت. مواجه شجاعانه تو و محمدرضا نه فقط شماها را در ذهن جوانانی مثل من بزرگ تر کرده است که فکر می کنیم خودتان هم وجودی والا تر را تجربه می کنید.

نکته فرعی اما این است که شما ها حداقل برای جوانان فعال کشور مان الگوهایی از تعهد، شجاعت، تدین اخلاق و دیگرخواهی هستید. من به عنوانی فردی که برای محمدرضا و تو احترام فروانی قائل هستم دوست ندارم این تصویر ذره ای خدشه بر دارد. شاید بخشی از بزرگی شما به این باشد که بعضی بی صبری های انسانی تان در دل بزرگتان نگه دارید.

برادر شما

حمزه غ

25 دی 88