باز گشت به طبیعت

واسه ما یزدی ها که توی کویر زندگی کردیم، شیرینیِ همجواری با جنگل چند برابر است. چند روزی است که برای ورزش توی جنگل می رم. مسیری است میان درخت ها که بر اثر عبور مرور  کوفته شده است. من توی همان مسیر می دوم. هوای سبک و تمیز را استنشاق می کنم. آنقدر این مسیر زیباست که با اینکه من مدتهاست ورزش نکرده ام، راحت می دوم. فکر میکنم این افیون طبیعت باشد. انگار اکسیری در طبیعت بکر وجود دارد که نشاط آور است. به تو انرژی می دهد. انرژی که می توانی بیشتر در عمق طبیعت گم شوی.

همچنان که می دوم و تند از کنار درخت ها رد می شود. عظمت جنگل مرا فرا می گیرد. ابهت جنگل به من آرامش می دهد. نمی دانم چطور این حس آرامش رو بریزم روی صفحه کلید ولی یادمه وقتی کوچیک بودم و پدرم من رو روی شونه خودش می گذاشت. ابهت پدر باعث می شد توی  اون ارتفاع و با وجو تکانهای حاصل از قدم زدن پدر، احساس آرامش عجیبی  کنم. دویدن توی جنگل هم چنین حسی دارد.

در حالی که با ریتم دویدنم نفس نفس می زنم، می رسم کنار دریاچه کوچکی که چند روز پیش کشف اش کردم. احساس می کنم اونقدر سبک شده ام که همین الان می توانم پرواز کنم و از روی دریاچه رد شم. این نسیمی که از روی دریاچه می خوره تو صورت پر از عرق من رسما مست می کند. اصلا شاید هم دلیلش همین است که هرچی می دوم خسته نمی شم. طبیعت من را مست کرده است.

همونطور که دریاچه کوچک رو دور می زنم و بر می گردم به سمت خانه؛ خوشحالم که فردا بخش بیشتری از این طبیعت را کشف خواهم کرد.