نشستن روی سر نیزه!

چند روز پیش پوستری زیبایی که تنها به شعار زیبای خدا بزرگ است را در فرند فید باز نشر کردم. بدون هیچ توضیحی اما جالب این بود که چند نفر از آنطرفی ها آمدند در نقد و نفی جنبش سبز نظر دادند. نکته البته نظرات منتقدین نبود. مهم این بود که عبارت الله اکبر دوستان را به واکنش واداشته بود. برایتان عجیب نیست؟ خوب دقیقا نکته همین جاست. الله اکبر نشانه و صدای جنش سبز شده است. نشانی از آنان که تنها خدای عالم را «الله» می دانند. آنقدر هم بدیهی شده است که اصلا تعجبی را بر نمی انگیزد. بگزارید یک مثال دیگر بیاورم تا موضوع روشن تر شود. به این شعارهای که گاهی روی دیوارهای مکان عمومی شهرها می ببینم دقت کرده اید؟ مثلا مرگ بر دیکتاتور. علی رغم اینکه در این شعار اسم کسی آورده نشده است٬ فراخوانی نداده است اما عده ای آنرا علیه خود می بینند و آنرا تغیر داده یا امحا می کنند.

وقتی افرادی شعار مرگ بر دیکتاتور را بر نمی تابند و آنرا پاک می کنند٬ زیر پوستش این است که این صفت را حتی خودشان هم برای پذیرفته اند.  وقتی شعار الله اکبر را در مقابل خودشان می بینند هم همین طور. اوج این اتفاق هم این است که بدهی و عادی و طبیعی به نظر می رسد. چنان تثبیت شده است که اصلا تعجبی را بر نمی انگیزد.

الان که عبارت الله اکبر به واکنشان وا می دارد و شعار مرگ بر دیکتاتور را از روی دیوار پاک می کنند معنایش این است که در مواجه ی نرم دیری است که نتیجه را واگذار کرده اند حتی اگر مری سربی شان دستان خالی مار بشکافد. «می توانند به سر نیزه تکیه کرد اما نمی توان روی آن نشست.»